Śląskie malarstwo pejzażowe II poł XIX i I poł. XX wieku

Narodziny malarstwa pejzażowego na Śląsku, podobnie jak malarstwa tego typu w innych regionach Europy, wiążą się z odkryciem przez artystów śląskiego krajobrazu, szczególnie jego najciekawszej części, czyli Karkonoszy i Gór Izerskich. W XIX europejczycy oszaleli na punkcie turystyki i romantycznych widoków.

Młodzi romantycy nie mogli oprzeć się tajemniczemu urokowi malowniczych regionów starego kontynentu. Jednym z takich tłumnie odwiedzanych miejsce stał się Śląsk, eksplorowany przez artystów w poszukiwaniu ruiny gotyckich zamków i majestatycznych krajobrazów.

Romantyczne idee oraz szybki rozwój cywilizacyjny sprawił, że na przełomie wieków XIX i XX na terenie Śląska działało wielu artystów, którzy uczynili z malarstwa pejzażowego swoją specjalność. Część z nich była związana z działającymi we Wrocławiu uczelniami artystycznymi, jednak większość prowadziła własne pracownie. Zarówno jedni i drudzy łączyli się w różnego rodzaju nieformalne grupy artystyczne, tworzyli kolonie lub stowarzyszenia, w tym najsłynniejsze powstałe w 1922 w Szklarskiej Porębie, Stowarzyszenia Artystów Św. Łukasza.

Z czasem w pracach śląskich pejzażystów pojawiły się wyraźne inspiracje nowymi kierunkami w sztuce m.in.: ekspresjonizmem i abstrakcjonizmem.

Wystawa to przegląd twórczości najwybitniejszych śląskich pejzażystów.

Na ekspozycji znalazły się dzieła 45 artystów tworzących od drugiej połowy XIX wieku do połowy XX stulecia, wśród których pejzażyści, a także przedstawiciele innych gatunków, którzy tylko okazjonalnie malowali krajobrazy. Wśród prezentowanych obrazów podziwiać można prace m.in. Adolfa i Hansa Dresslera, Carla Ernsta Morgensterna, Georga Müllera - Breslau, Otto Müllera - Hartau, Alfreda Nickisch, Carla Schrima, Eugena Spiro, Gertrud Staatas, Paula Weimanna, Maxa Wislicenusa i innych. Ekspozycja śląskiego malarstwa pejzażowego ma szczególny charakter.

Jest to pierwsza publiczna prezentacja tworzonego od ponad 30 lat zbioru malarstwa, będącego wyrazem pasji kolekcjonerskiej profesora Czesława Osękowskiego, rektora Uniwersytetu Zielonogórskiego.