Charles Bukowski, amerykański „artysta przeklęty”, zmarł po burzliwym i obfitującym w skandale życiu 9 marca 1994 roku. Tak oto spektakl złożony z poezji, prozy i zapisków Bukowskiego ma swoją premierę niemal dokładnie w trzynastą rocznicę jego śmierci.
Zadziwiające, na ile sposobów Bukowski umiał mówić ciągle o tym samym: o świecie, który w jego tekstach mieni się tysiącem odcieni mroku. O narkotycznym uzależnieniu od bezcelowego życia marnej jakości, gdzie szczęście i spełnienie oznacza wygraną z wyścigów w portfelu, zapas wina na tydzień i kobietę, o którą nie trzeba zabiegać. Taka była jego fascynacja, w końcu wybór, wręcz kreacja na resztę życia.
„Mrok egzystencjalny” w wydaniu Bukowskiego niektórym może wydać się atrakcyjny, choć w pierwszym zetknięciu jest wyjątkowo bolesny, przykry i wulgarny. Tymi tekstami tylko kobiecy głos może wyśpiewać tęsknotę za prawdziwym uczuciem. A przecież w końcu o tym opowiada Charles Bukowski – i realizatorzy spektaklu.
FRAGMENTY RECENZJI
„Justyna Szafran stworzyła kreację zapierającą dech w piersiach. Żonglując dramaturgią przedstawienia, z cicho łkającej w łóżku samotnej i zagubionej kobiety, wciela się w wampa z podrzędnej tancbudy albo w rozgorączkowaną furiatkę. Frances wraz z kolejnymi łykami złocistego ballantinesa podkręca tempo spektaklu, rozpędza swe paranoje, tonie w alkoholowej malignie. (…)
To jedna z największych zalet tego monodramu, a także wielka klasa samej aktorki - Szafran pozwala nam poznać twórczość Bukowskiego, ale swą rolą nie przykrywa treści. Moc wrażeń podczas tego wieczoru potęgował świetny kwartet rozrzuconych po sali muzyków, kameralność miejsca oraz bliskość - na wyciągnięcie ręki - publiczności. Stojąca owacja jak najbardziej zasłużona!”
„Płonąc w wodzie, tonąc w ogniu”
Grzegorz Cholewa
13-03-2007
„(…) Zachwyciły recitale śpiewających aktorów - Justyny Szafran, która w genialny, wstrząsający sposób zaśpiewała teksty Charlesa Bukowskiego (tu także brawa dla reżysera tej premiery - Cezarego Studniaka, który coraz częściej pojawia się na afiszach w tej właśnie roli - kto wie, może rośnie osobowość na miarę Wojciecha Kościelniaka?)”
„Cała sala zaśpiewała na PPA”
Grzegorz Cholewa, Rafał Zieliński, ado [Adam Domagała]
Gazeta Wyborcza - Wrocław nr 66
19-03-2007
scenariusz i reżyseria – Cezary Studniak
scenografia i kostiumy – Mateusz Stępniak
muzyka – Krzysztof Nowikow, Zbigniew Łowżył
teksty – Charles Bukowski (przekład: Jacek Lachowski, Piotr Madej, Michał Kłobukowski, Robert Sudół, Jan Krzysztof Kelus)
udział biorą – Justyna Szafran (Frances) oraz męski chór instrumentalno-wokalny w składzie Zbigniew Łowżył, Krzysztof Nowikow, Marcin Ożóg, Cezary Studniak
poleca:
Wrocław - imprezy, koncerty, informacje
