La jeune fille et la mort

W osamotnionym domu, zdala od wszystkiego, Paulina czeka na swego meza, Gerardo Escobar ktory zostal mianowany przez nowa demokracje na stanowisko prezydenta komisji do spraw zbrodni popelnionych w czasach dyktatury.

Paulina zamknieta w swym domu jak w wiezieniu, przerazona otaczajacym ja swiatem, z pistoletem w dloni czeka na powrot meza. Gerardo wraca w towarzystwie nieznajomego mezczyzny. W nieznajomym Paulina odnajduje bylego przesladowce. Ogarnieta potrzeba zemsty i rozliczeniem sie z przeszloscia Paulina zmusza swego meza do udzialu w procesie, i odegrania roli adwokata obrony. Bardzo szybko adwokat traci kontrole nad procesem…

« Mloda dziewczyna i smierc » to historia ktora mogla zdazyc sie rowniez w Polsce, tak jak w kazdym kraju opanowanym przez system policyjny czy totalitarny. To historia konfrontacji ofiary ze zbrodniarzem, ale rowniez ze swa przeszloscia, ze swymi lekami i obsesjami.  Niebezpieczenstwo smierci nie jest doswiadczeniem jedynie fizycznym. Paulina przeszla przez smierc psychiczna, zdrade osoby najblizszej, ktora dzis zmusza do uczestnictwa w procesie wszystkich ktorych uwaza za winnych. W tym rozliczeniu z przeszloscia musi wzniesc sie ponad potrzebe zemsty.

Jak przebaczyc jesli nie pozostalo nam nic ponad przezyciem wlasnego skazania na smierc ? Ten spektakl jest podroza do samych granic nocy i naszej swiadomosci, a rowniez podswiadomosci. Nigdy nie jestesmy zupelnie bezpieczni i wszystko moze sie zdazyc. W naszym swiecie gdzie wolnosc wciaz jest dobrem wrazliwym dedykujemy ten spektakl Annie Politkovskiej rosyjskiej dziennikarce zamordowanej w Moskwie w pazdzierniku 2006 roku. Jest ona dla nas symbolem wiernosci wartoscia najwyzszym.

Prasa o spektaklu

« Teatr Arts Sceniques przedstawia « Mloda dziewczyne i smierc » Ariela Dorfmana. Gwaltowne i nagie zanuzenie sie w post-dyktature, miesza intymnosc i polityke. Poznac prawde a jednoczesnie nie zniszczyc sie jeszcze bardziej.

Ariel Dorfman, czilijski autor na uchodzctwie w USA, pisze « Mloda dziewczyne i smierc » latem 1990 roku, kiedy jego kraj przezywa powrot demokracji. Kwestie gorace zwiazane z aktualnoscia przewijaja sie w teksie, autor jednak w zaden sposob nie okresla miejsca akcji ani nie wydaje wyroku – spektakl z wdziekiem dedykowany przez Aldone Skiba – Lickel rosyjskiej dziennikarce Annie Politkovskiej. Wysublimowana rezyseria w biednej dekoracji, povero.

Prawdziwa kuchnia Palacu Sztuk staje sie zarazem sala tortur, kostnica, pokojem wyobrazni. Jest schronieniem Pauliny Escobar (Celine d’Aboukir), torturowanej i gwalconej w czasie dyktatury. Jej maz Gerardo (Bruno Journée) , prawnik ktoremu polecono osadzic kryminalistow epoki dyktatury, przyprowadza pewnego wieczoru obcego czlowieka, Doktora Mirande. Paulina rozpoznaje w nieznajomym swego przesladowce sprzed 15 lat. Uwiezi go, aby go zmusic do przyznania sie do winy. « W chwili konfrontacji Paulina musi sie zdecydowac. Albo robie krok do przodu i wyzwalam sie z horrorow przeszlosci, albo tocze z ta przeszloscia walke na smierc i zycie » deklaruje Aldona Skiba-Lickel . Dialogi sa ostrei kazdy z bohaterow poddany jest przesluchaniu.

Kwestia zycia i smierci dla mlodej bladej dziewczyny, ktora Celine d’Aboukir pelna niuansow interpretuje, przepelniona brutalna energia wyzwolona dzieki skrzypca z uwertury Schubertowskiego kwartetu. Rezyseria spektaklu prowadzona jest na tych samych nutach, aktorzy, « jak najblizej siebie samych», zabieraja i nas w te podroz. Czujemy na sobie ich oddech zycia.«  C.H. DNA Strasbourg 21 grudzien 2006  

Teatr La Compagnie Arts Scéniques

Aldona Skiba-Lickel, (ur. 1962) dyrektor artystyczny i reżyser teatru Arts Scéniques w Strasburgu. Ukończyła studia na wydziale aktorskim PWST w Krakowie (1984) i I stopień doktoratu na wydziale Sztuki Spektaklu Uniwersytetu Sorbońskiego Paris III (1991). Jako asystent reżysera praktykowała u Antoina Viteza w Teatrze de Chaillot w Paryżu.

W 1990 roku wraz z międzynarodową grupą artystów opracowała projekt i stworzyła w Lizbonie Centrum Sztuki Scenicznej i Filmowej (Centro de Artes Escénicas - finansowane przez fundusz europejski), którym kierowała do 1994. Jej spektakl "Em busca de . Proust" ("W poszukiwaniu. Prousta") został uznany przez krytyków portugalskich za najlepszy spektakl 1994 roku.

W 1995 roku stworzyła w Strasburgu Teatr Arts Scéniques, którym kieruje do dziś. Reżyseruje i adaptuje dla potrzeb swego teatru we Francji i w Portugalii teksty Prousta, Bułhakowa, Dostojewskiego, Mrożka, Czechowa, Koltesa i Préverta. Tłumaczy dla teatru polskiego teksty Spychera i Koltesa, którego tez reżyseruje (premiera polska "Zachodniego Wybrzeża" w Teatrze Współczesnym w Szczecinie).

Jest autorką pracy "Aktor według Kantora", wydanej w Polsce nakładem Ossolineum w 1995, i we Francji ed. Bouffonneries w 1991, oraz wielu esejów i prac z zakresu teorii teatru, publikowanych w Polsce, Francji i Portugalii. Jako wykładowca współpracowała z PWST w Krakowie, z Fundacją Gulbenkiana w Lizbonie, z portugalskim Narodowym Konserwatorium Teatralnym, z Instytutem Twórczości Teatralnej i Filmowej (IFICT) w Lizbonie, z Teatrem Comuna w Lizbonie, z Państwową Wyższą Szkołą Teatralną w Strasburgu oraz Instytutem Teatralnym w Barcelonie. W 2006 roku otrzymała w Paryżu Państwowy Dyplom Ministerstwa Kultury i Sztuki z zakresu sztuki spektaklu.

Teatr Arts Scéniques powstał w Strasburgu w 1995 roku. W jego repertuarze znajdziemy spektakle: "W poszukiwaniu. Prousta" M. Prousta, "Ja, Nastazja Filipowna", "Biesy", "Bracia Karamazow" F. Dostojewskiego, "Mistrz i Małgorzata" Bułhakowa, "Krawiec" i "Tango" S. Mrożka, "Trzy siostry" Czechowa, "Iwona Księżniczka Burgunda" W. Gombrowicza, "Poeta w epoce surrealizmu" J. Préverta - wszystkie w reżyserii i adaptacji Aldony Skiby-Lickel.

Od 1998 roku teatr Arts Scéniques brał udział w Europejskim Forum Nowej Dramaturgii we Wrocławiu a także prezentował swoje spektakle w Polsce na zaproszenie Ambasady Francuskiej. Arts Scéniques prowadzi stałą współpracę z Teatrem Polskim we Wrocławiu oraz włącza do swoich spektakli artystów europejskich: Grażyna Walasek (aktorka - rola Iwony, Teatr Jaracza Łódz), Elżbieta Terlikowska (scenografia i kostiumy Wrocław), Barbara Kasprowicz (choreografia - Instytut Teatralny w Barcelonie), Waldemar Zawodziński (kostiumy i scenografia , Teatr Jaracza Łódz), Violeta Barrio (flamenco - Instytut Teatralny w Barcelonie). Teatr Arts Scéniques jest subwencjonowany przez Ministerstwo Kultury i Sztuki, Miasto Strasburg, Region Alzacja i Radę Generalną Dolnego Renu.

Naszym zadaniem jest artystyczne poszukiwanie, twórczość bez barier i bez uprzedzeń. Pragniemy otworzyć wyobraźnię i serca widzów pokazując im fantastyczny świat artystów przybyłych z różnych stron świata, ukazujących myśl, marzenia i metody nowego teatru, gdzie wszelkie wizje artystyczne, nasza kolektywna i indywidualna pamięć i wrażliwość mieszają się ze sobą, wzajemnie inspirują dając podstawę do wspólnego tworzenia - brzmi credo Arts Scéniques.

23 i 24 maja godz 19:00

Teatr Kameralny